Het gaat altijd een beetje hetzelfde. Opeens is de dag er, neem ik de trein naar Schiphol, stap het vliegtuig in en luister fijne liedjes of lees een tijdschrift en dan opeens zijn er bergen en sneeuw en ruik ik de frisse lucht al ook al kan dat nog helemaal niet. Ik huil altijd zodra ik Noorwegen zie, meestal ook in de trein naar de stad en sowieso als ik Oslo S uitstap, op Jernbanetorget sta en de trams zie en Karl Johan en de tijger.
Å, hjem! denk ik dan. Thuis.
Een paar weken geleden at ik friet op een bankje in Utrecht. "Ik vertaal soms," vertelde ik de jongen die naast me zat. "Uit het Noors. Nee hoor, dat is niet zo moeilijk. Ja, Deens en Zweeds begrijp ik ook, dat is een beetje zoals Nederlands en Vlaams. Ja hoor, jij kan het ook leren" en vervolgens kreeg ik complimentjes over hoe knap dat wel niet is. "Is je Noors dan zo goed als je Engels? Beter?" en op complimentjes die dan volgen weet ik nog altijd niet hoe ik moet reageren.
Ik was 17 toen ik naar Noorwegen verhuisde, nu ben ik 27. Soms denk ik Noors, gewoon omdat het zo normaal is geworden dat ik het logisch vind. Soms praat ik hardop Noors en kijk in de spiegel, terwijl ik niks snap van het feit dat die woorden echt uit mijn mond komen, en dat het nog klopt en ik mezelf begrijp ook. Het is bizar, leven in twee talen, maar het is ook zo mooi.
Al die extra krantenartikelen,
die extra tv-programma's,
die series en films,
die mensen om online te volgen,
die fantastische blogs
en boeken,
die artiesten,
die politici
en die koning met z'n prachtwoorden en tranen.
Zoveel extra fijns dat ik zo graag zou delen, waarover ik wil kletsen met mijn lievelingsmensen en waar ik zo graag grapjes over zou horen als ik in de rij voor de kassa sta.
Afgelopen zaterdag zat ik in de Jeruzalemkerk in Amsterdam, waar een van mijn favoriete Noren speelde. Het was zo mooi, hij speelde een Noors liedje ook en telde soms en to tre fire en zei tusen hjertelig takk en ik kreeg kippenvel en slikte tranen weg en toen hij House by the sea zong lukte het me net niet niet te huilen, maar dat is oké. Opeens waren er zoveel mensen die ik graag bij me had gehad, zoveel mensen met wie ik altijd Moddi luisterde en meezong en speelde en terwijl zij allemaal minstens 1298 km verderop waren keek ik wel om me heen en zag andere fijne mensen. Nederlandse vrienden en vriendinnen, die ik nooit (bewust) aan Moddi geïntroduceerd heb en waarvan ik niet eens wist dat ze zouden gaan, maar ze waren er en ze genoten en ik ook.
Vandaag zong ik Den Svenska Björnstammen mee en keek Skam en Line dater Norge en deze geniale reclame daarvoor, en toen werd het allemaal even te veel. Toen besefte ik dat ik weer in die trein naar Schiphol moet, de bergen en sneeuw moet zien, nog een laatste keer naar mijn lievelingscafeetje voor het in december sluit en gewoon, gewoon weer Noorwegen.
Dus toen boekte ik en nu tel ik af.
Å, Norge - jeg kommer hjem.
:')
BeantwoordenVerwijderenZo fijn! Misschien ga ik voor mijn volgende baan wel naar Noorwegen.