jouw hand in de mijne en jouw
mond in mijn nek
en een sjaal eromheen de volgende dag
omdat ik me even weer 16 voel
tot ik ga en jij
veel
verder
weg
en we moeten wachten - niemand weet hoe lang - tot
jouw hand in de mijne en jouw
mond in mijn nek
en een sjaal eromheen de volgende dag
omdat ik me even weer 16 voel.
Terugkijken
30.12.2017
Een van de laatste foto's van elke maand, dit jaar:
Het is een mooie samenvatting van hoe ik de eerste maanden hard solliciteerde en werk zocht, meestal in leuke cafeetjes (met Het Huis op foto één als grote favoriet). Toen vond ik werk en zat ik weer 3/4 dagen per week op kantoor, maar ik bleef wandelen, het hele jaar elke dag heel de tijd maar door. Ik ging naar Keulen, schreef brieven, ging op werkreisjes naar o.a. Bulgarije en ik las weer, onderweg en thuis op de bank. Meestal was ik alleen, maar soms ook niet - en nu aan het einde zijn er glimpjes die doen vermoeden dat 2018 beter wordt.
Want nog altijd was er paniek, angst, eenzaamheid en verdriet. De laatste tijd leer ik er mee omgaan en over praten, dat helpt, maar makkelijk was het niet. Is het niet. Wordt het niet.
Er was nog meer trouwens, leuke dingen ook. Misschien schrijf ik er binnenkort nog wel over.
Het is een mooie samenvatting van hoe ik de eerste maanden hard solliciteerde en werk zocht, meestal in leuke cafeetjes (met Het Huis op foto één als grote favoriet). Toen vond ik werk en zat ik weer 3/4 dagen per week op kantoor, maar ik bleef wandelen, het hele jaar elke dag heel de tijd maar door. Ik ging naar Keulen, schreef brieven, ging op werkreisjes naar o.a. Bulgarije en ik las weer, onderweg en thuis op de bank. Meestal was ik alleen, maar soms ook niet - en nu aan het einde zijn er glimpjes die doen vermoeden dat 2018 beter wordt.
Want nog altijd was er paniek, angst, eenzaamheid en verdriet. De laatste tijd leer ik er mee omgaan en over praten, dat helpt, maar makkelijk was het niet. Is het niet. Wordt het niet.
Er was nog meer trouwens, leuke dingen ook. Misschien schrijf ik er binnenkort nog wel over.
Herfst
21.10.2017
Het is herfst en dat was het wel vaker, maar deze herfst heb ik 20-jarigen gekust en de ene heb ik beloofd om langs te komen, maakt niet uit wanneer of hoe lang en of ik met de trein kom of ga rijden of liften, maar ik heb beloofd om langs te komen. Ik heb gevraagd of ze bij me in bed kropen omdat het koud was of ik alleen, ik heb urenlang met een kat op mijn schoot gezeten omdat dat én warm én gezellig was en ik heb extra biertjes gedronken om maar niet naar huis te hoeven, extra boeken gekocht om maar thuis te kunnen blijven, extra vertalingen aangenomen, extra veel chocola gekocht. Ik heb fantastische brieven ontvangen, heel erg leuke kaartjes ook. Ik heb een bosgroene jas gekocht, zo heet hij, bosgroen, en door het bos gewandeld wat meer oranje en geel was dan groen. Ik heb fantastisch gegeten, ik ben ziek geweest ook, heb met opengesneden uien naast m'n bed geslapen, met paracetamol en met sokken en in m'n onderbroek omdat het soms zo koud zo koud en soms zo warm zo warm was. Ik heb nog geen bloemen gekocht, wel een plant laten sterven en ik heb nog geen warme chocomel gedronken maar wel veel cappuccino. Ik heb fijne films gezien, ik heb mooie plannen gemaakt en ik mag bijna op zoek naar een nieuwe agenda en zin dat ik heb om die te vullen met plannen. Ik heb vriendinnen die niet terug smsen, vriendinnen die überhaupt niks laten horen tot ik ze een berichtje stuur, fantastische vriendinnen die feestjes voorbereiden en zorgen dat ik nachtenlang niet alleen ben en vriendinnen die geen tijd hebben, wel willen, maar druk en ik vind ze allemaal even fantastisch, maar het mag toch echt wel even
wat minder
herfst
zijn.
wat minder
herfst
zijn.
Twintig zestien
31.12.2016
Ik probeerde een soort samenvatting te typen, maar eigenlijk was 2016 vooral (geen) werk, angst en twijfel. Ik heb geen zin om er nog over te schrijven, geen zin om een opsomming van de dingen te zien die het extra lastig maakten, maar bijna een nieuw jaar nieuwe uitdagingen nieuwe mogelijkheden. En hopelijk meer van een beetje wat in 2016 was, zoals
door de sneeuw wandelen (in Kopenhagen)
tentoonstellingen waarvan ik dagenlang na-glimlach
mijn woorden gedrukt in print
werkdingen die zo leuk zijn dat ik eigenlijk niet wil stoppen
lekkere koffie(s)
spelletjesmiddagen met fijne mensen
over de Veluwe fietsen
weekendjes België
weekendjes Groningen
verrassingen in de post
fijne woorden, smsjes, gesprekken
urenlang wandelen
uitzichten
nieuwe (zang)stemmen leren en samen zingen
ver weg-vrienden terugzien
over drempels heenstappen (en dus mijn grenzen verleggen).
Veel lachen, veel dromen, veel proberen, veel leren, veel delen, veel genieten.
Gelukkig nieuw jaar.
Het nachtelijk halfrond
9.10.2016
O en vanavond jongens, meisjes. Vanavond komt die documentaire die ik tolkte in Noord-Noorwegen op televisie! 23:45, NPO3 - en vanaf morgen hier online.
Å, Norge
6.10.2016
Het gaat altijd een beetje hetzelfde. Opeens is de dag er, neem ik de trein naar Schiphol, stap het vliegtuig in en luister fijne liedjes of lees een tijdschrift en dan opeens zijn er bergen en sneeuw en ruik ik de frisse lucht al ook al kan dat nog helemaal niet. Ik huil altijd zodra ik Noorwegen zie, meestal ook in de trein naar de stad en sowieso als ik Oslo S uitstap, op Jernbanetorget sta en de trams zie en Karl Johan en de tijger.
Å, hjem! denk ik dan. Thuis.
Een paar weken geleden at ik friet op een bankje in Utrecht. "Ik vertaal soms," vertelde ik de jongen die naast me zat. "Uit het Noors. Nee hoor, dat is niet zo moeilijk. Ja, Deens en Zweeds begrijp ik ook, dat is een beetje zoals Nederlands en Vlaams. Ja hoor, jij kan het ook leren" en vervolgens kreeg ik complimentjes over hoe knap dat wel niet is. "Is je Noors dan zo goed als je Engels? Beter?" en op complimentjes die dan volgen weet ik nog altijd niet hoe ik moet reageren.
Ik was 17 toen ik naar Noorwegen verhuisde, nu ben ik 27. Soms denk ik Noors, gewoon omdat het zo normaal is geworden dat ik het logisch vind. Soms praat ik hardop Noors en kijk in de spiegel, terwijl ik niks snap van het feit dat die woorden echt uit mijn mond komen, en dat het nog klopt en ik mezelf begrijp ook. Het is bizar, leven in twee talen, maar het is ook zo mooi.
Al die extra krantenartikelen,
die extra tv-programma's,
die series en films,
die mensen om online te volgen,
die fantastische blogs
en boeken,
die artiesten,
die politici
en die koning met z'n prachtwoorden en tranen.
Zoveel extra fijns dat ik zo graag zou delen, waarover ik wil kletsen met mijn lievelingsmensen en waar ik zo graag grapjes over zou horen als ik in de rij voor de kassa sta.
Afgelopen zaterdag zat ik in de Jeruzalemkerk in Amsterdam, waar een van mijn favoriete Noren speelde. Het was zo mooi, hij speelde een Noors liedje ook en telde soms en to tre fire en zei tusen hjertelig takk en ik kreeg kippenvel en slikte tranen weg en toen hij House by the sea zong lukte het me net niet niet te huilen, maar dat is oké. Opeens waren er zoveel mensen die ik graag bij me had gehad, zoveel mensen met wie ik altijd Moddi luisterde en meezong en speelde en terwijl zij allemaal minstens 1298 km verderop waren keek ik wel om me heen en zag andere fijne mensen. Nederlandse vrienden en vriendinnen, die ik nooit (bewust) aan Moddi geïntroduceerd heb en waarvan ik niet eens wist dat ze zouden gaan, maar ze waren er en ze genoten en ik ook.
Vandaag zong ik Den Svenska Björnstammen mee en keek Skam en Line dater Norge en deze geniale reclame daarvoor, en toen werd het allemaal even te veel. Toen besefte ik dat ik weer in die trein naar Schiphol moet, de bergen en sneeuw moet zien, nog een laatste keer naar mijn lievelingscafeetje voor het in december sluit en gewoon, gewoon weer Noorwegen.
Dus toen boekte ik en nu tel ik af.
Å, Norge - jeg kommer hjem.
Abonneren op:
Posts (Atom)