Herfst14.10.2014

Terwijl de halve wereld langzaam een beetje kouder wordt, wordt Oslo plots snel veel kouder. De mensen dragen al mutsen en wanten en vast ook thermo-ondergoed, maar daar doe ik nog niet aan mee. Ik heb twee weken geleden nog in het park gebarbecued en toen vond ik het stom dat het om 8 uur al begon te schemeren en we het zelfs onder een kleedje met marshmallows op het vuur niet meer uithielden. Nu is het donker als ik klaar ben met werken en meestal kan ik naar mezelf zwaaien in de regenplas terwijl ik wacht op de tram. Het heeft wel iets, maar ja, tja.

Herfst is pas de moeite als je iemand hebt om tegenaan te kruipen, als er mensen mee Uno of Kakkerlakkensalade of zelfs Monopoly willen spelen, als de thee nooit opraakt en er altijd chocola in de koelkast ligt - of je op zijn minst een winkel met Picknick rooibos mango-perzik en Tony's Chocolonely (zeezout, natuurlijk) in de buurt hebt. Herfst voelde nog niet zo herfst, hier in Oslo.

Maar gisteren viel het allemaal wel mee eigenlijk, zelfs al had ik gewoon 9 uur gewerkt en nog geen 25 yoghurtijsjes verkocht. Ik was voor mijn officiële eindtijd klaar, deed mijn sjaal om, polswarmers aan, favoriete herfst-cd aan en wandelde naar de volgende tramhalte, een paar honderd meter verderop, omdat ik 4 minuten wachten niet leuk vind en liever blaadjes in de lucht schop. Soms lukt het me de halve cd te luisteren terwijl ik naar huis wordt gereden, maar over het algemeen speel ik Francis zo'n zes - zeven - acht - negen keer achter elkaar. (Of nog meer.)

Laatst had ik het met iemand over dat gevoel wanneer een onbekende in de buurt van je huis staat, of achter je loopt, en misschien wel plots achter je naar binnenkomt, je huis in. Gisteren stond er een meneer op een paar meter van mijn voordeur te roken, hangend tegen de muur en zonder duidelijk doel. Ik dacht aan dat gesprek en bedacht me dat ik het niet eng vond, want waarom zou hij mijn huis binnengaan? Ik ken niet iedereen die in dit gebouw woont en bovendien is er één ding wat ik van mijn jaar in de Brusselse binnenstad heb onthouden: altijd je sleutelbos in de hand, met één sleutel precies zo tussen duim en wijsvinger dat je iemand heel gemeen zou kunnen verwonden. Hoe precies weet ik niet meer, maar het voelt veilig - en natuurlijk bleef de meneer gewoon buiten roken (en anders had hij nooit de kans gekregen binnen te komen, zo snel trok ik de deur achter me dicht). Een envelop viel uit de brievenbus toen ik hem opende, mijn naam in een handschrift wat ik dacht te herkennen voor mijn voeten op de grond. Iets sneller dan normaal rende ik de trap op, de envelop eerder open dan de voordeur. De vlinderzegel die ik zelf ook regelmatig verstuurde in de rechter bovenhoek en drie prachtkaarten op mijn keukentafel. Een stukje Gents bos, een Brusselse straat en twee (lege) theekopjes. Op naar dat volgend kopje thee, groetjes, un abrazo fuerte in kronkelhandschrift op die laatste. Gisteren voelde thuis zo ver weg en tegelijk zo dichtbij.

Huisgenoot liep de keuken binnen en ik glimlachte, liet hem de kaarten zien, schonk rooibosthee in onze grootste mokken, deelde mijn eerste Limited Tony's-reep met hem en glimlachte meer. Want na de helderste herfstdag sloegen de regendruppels plots tegen het raam en ik dronk thee en at chocola - en niet eens alleen. Nu is het dus echt herfst, ook in Oslo.