De Viking18.10.2015

Soms wil ik 'Ik mis je' smsen, maar kun je iemand die je dagelijks (een beetje) spreekt wel missen? Iemand met wie je soms nog gewoon 3 uur FaceTimet zonder door te hebben hoe vlug de tijd gaat?

Het is april en op de dag dat ik mijn kamer opzeg en een enkeltje Amsterdam boek ontmoet ik hem.

We kletsen (mid)dagen, avonden, nachten aan een stuk, ik zit 8 uur in de trein zenuwachtig te zijn en die avond vertelt hij iets over pinguïns en kust me dan. Drie dagen kletsen, lachen, eten, dansen, drinken we samen en dan moet ik weer weg, maar twee donderdagen later is hij bij mij en kletsen, lachen, eten, dansen, drinken (en huilen) we meer.

Hij laat me een wc met drumstel zien, onze filmsmaak is zo verschillend dat we maar geen film kijken, we scheppen midden in de nacht snoepjes, maken ijsjes, barbecueën op zijn dakterras, ik val in slaap op zijn dakterras, hij valt in slaap terwijl ik vertaal, we drinken alleen maar rare biertjes (met mooie etiketten), ik neem hem mee naar al mijn lievelingsplekjes, we eten kroketten, hij mist de trein helaas net niet, ik doe zijn was en youtube hoe je boxers en overhemden opvouwt, hij is serieus verbaasd dat ik zijn was heb gedaan en neemt de volgende dag giga (!) zonnebloemen voor me mee, hij doet al zijn lavalampen aan voordat hij naar zijn werk gaat (en ik nog slaap), hij maalt koffiebonen, ik bak broodjes, hij bakt (gruwelijk lekkere) kokostaart, ik stuur hem een schoenendoos vol kadootjes, we FaceTimen met ieder ons stuk taart in elk onze eigen stad op zijn verjaardag en of we nu twee of drie of vier of vijf dagen samen zijn, ik ben hem geen seconde moe.

Toen zagen we elkaar een maand niet.



Een maand en een paar dagen later is het zondag, we eten pizza in het park en moeten dan toch naar binnen omdat er echt te veel meeuwen boven ons cirkelen. Het is niet als eerst, ik ben bang en in de war en erger me opeens aan alles. Ik moet weten of die 1300 kilometer 0 gaat worden of niet en opeens is zijn vastberadenheid weg en is het uit. Ik huil en huil en huil en huil en huil en hij neemt vrij van zijn werk, we gaan naar het strand en gooien confetti in het rond, maken bloemenkransjes en lachen als nooit te voren. De selfie die we dan maken is mijn lievelings van ons samen.

Nu is het net zo lang uit als het officieel aan was, maar in die tussentijd zag ik hem net zo vaak als gedurende die eerste helft. We knuffelen nog gewoon, kletsen nog gewoon, lachen nog gewoon, bouwen nog gewoon tenten van beddenlakens, delen nog gewoon pizza, sturen nog gewoon elke dag onze RfT naar elkaar en bellen als we zenuwachtig of verdrietig of heel blij zijn.

Het is fijn, het is goed zo en eigenlijk kon het niet beter, maar dan nog is dát smsen wel raar, toch?