Samen, -116.1.2016

Mijn bed is te groot en elke avond praat ik een minuut of vijf tegen mezelf omdat er nog te veel is om te vertellen. Ik heb geen broers of zussen, heb nooit in een studentenhuis met gedeelde woonkamer gewoond en ook geen tweede thuis gevonden in een café of clubhuis, maar opeens is fijn een avond schrijven of film kijken of knippen en plakken of gewoon eens om half 9 in bed kruipen niet altijd meer genoeg. En het bed is altijd koud.

Ik heb weken niet gehuild. Mijn agenda staat tegenwoordig weer fijn vol en avondjes voor mezelf moet ik in mijn hoofd reserveren. Ik huilde een paar weken niet, niet als ik alleen was althans. Ik huilde toen ik op één dag afscheid moest nemen voor drie vrienden die elk naar een andere uithoek aan de andere kant van de wereld vertrokken, voor minstens een half jaar. Ik huilde toen ik doei moest zeggen na een zevende knuffel op het vliegveld en twee dagen vol geklets en gelach. En ik huilde gisteravond toen ik alleen op de bank zat, zomaar opeens, geen idee waarom.

Mijn agenda staat de komende weken enkel vol met heel erg leuke dingen, maar mijn bed is nog altijd te groot en ik heb nog altijd te veel te vertellen. Ik slaap en schrijf en eet en werk en lach en ga door, maar als ik mocht kiezen was het iets meer samen en iets minder alleen.

(Maarja)