3154 km per trein13.8.2015

Ik Interrailde, maar volgens mij niet heel erg goed. Ik sliep in hostels, kletste met mensen die ik nooit meer zal zien en zat op stoelen die gereserveerd bleken te zijn door iemand die wel zin had gehad om ervoor te betalen, dus ik verplaatste me halverwege een treinrit meer dan eens met mijn backpack en cameratas verder naar een andere rij en een ander nummer.

Maar ik heb nooit op de grond hoeven zitten, ik heb nooit een verkeerde trein genomen, ik was nooit op weg naar een plek waar ik eigenlijk niet naartoe wilde gaan en had altijd vooraf een slaapplek geregeld. En telkens als ik iemand vertelde dat ik me ook wel verheugde op het eindpunt van mijn Interrail-avontuur, uitzoeken wat ik wil, wat nu, hoe verder - keken ze me aan alsof ik gek ben. Hetzelfde geldt voor mij als zij vertelden dat ze 8 maanden reizen, feesten, zuipen en "het liefst niet voor twee uur 's middags opstaan want voor die tijd is elke stad dood, er is nergens meer iets te zien als je al zoveel gezien hebt, weet je".

Ik weet niet of ik te oud ben, te volwassen, te klaar om een fulltime baan te vinden en een vaste vriend en trouwen en kindjes en misschien zelfs wel een huis kopen met een tuin op het platteland, maar om de dag m'n backpack inpakken, telkens weer een nieuw hostel en nieuwe mensen en je best doen om iemand te vinden die mee de stad in wil zodat je niet in je eentje hoeft te eten is niet meer zo mijn ding, denk ik. Het was fantastisch hoor, maar nee. Doe mij maar een baan, een huis en een 3154 kilometer lange roadtrip met precies zulke lange stops als ik zelf wil, zonder hostels waar je een nummertje bent en kamers deelt met Koreanen die midden in de nacht boven het toilet hangen, zonder niet-werkend wifi en vooral met iemand om avondeten mee te eten. Denk ik.