Vorig weekend was ik in Stockholm. Voor het eerst in ruim drie maanden was ik ergens waar alles aan Oslo doet denken. Ergens waar je snoep kunt scheppen in de supermarkt, waar je Noors kunt praten, waar mensen zich niet met elkaar bemoeien, je door de winkelstraat kunt lopen zonder aangesproken te worden door 20+ verkoopmannetjes, waar kou niet vochtig maar gewoon fijn is, waar de huizen pastelkleuren hebben of van hout zijn, waar je niet alleen kaneelbroodjes maar óók kardemomme- en saffraanbroodjes kunt kopen.
Ik dacht dat ik Zweden niet zo fijn vond, maar toen ik na een weekend fijne huisjes, mooie mensen, Scandinavische klanken en een concert van een lievelingsband weer op het vliegveld zat, natuurlijk met (meer dan) een halve kilo schepsnoep, huilde ik alleen maar en vertelde iedereen die het horen wilde dat ik gewoon in Stockholm wilde blijven. Of in elk geval niet terug naar Nederland.
Zondag was stom, maandag was beter en sinds dinsdag is alles opeens best oké.
Nu verheug ik me zelfs om terug te gaan naar Utrecht (na een weekend bos en kadootjes met papa en mama), op morgenvroeg om 6 uur opstaan om te gaan werken (!), op de halve chocolade letter die nog op me wacht en zelfs op best veel dingen vóórdat ik in januari weer naar Scandinavië vlieg. En aangezien dat al drie maanden de dag is waar ik naar aftelde, vind ik dat best goed nieuws.
Hoera!
Ah, wat een mooi stukje. En wat fijn om te lezen dat Utrecht toch best fijn is, al duurt het misschien eventjes om daaraan toe te geven. Heimwee is maar een naar ding, lastig om je soms ergens helemaal thuis te voelen. Maar tijd kan het allemaal beter maken denk ik :).
BeantwoordenVerwijderenDat denk / hoop ik ook.
VerwijderenDank je voor je lieve woorden, Anna :)