Laten we hopen dat dit bij die eerste echte werkweken hoort25.2.2016

Het is koud en ik krijg het niet warm ook al kan de verwarming niet hoger en het volle pak yoghurt in mijn koelkast is al drie dagen over datum (maar smaakt gelukkig nog prima). Ik eet koekjes als avondeten, kan niet beginnen aan een reep chocolade zonder hem meteen compleet op te eten (en de volgende dag gewoon weer een nieuwe te kopen), mijn afwas staat er al dagen en mijn tandenborstel ertussen, want ik poets mijn tanden in de keuken en kook toch niet dus dat maakt niet veel uit. Ik huil ook niet, dus ik vind niet dat ik mag zeggen dat het niet zo goed gaat.

Soms klik ik rechtsboven in mijn computerscherm op de datum, 2016 is het, 27 word ik en iedereen woont samen en gaat trouwen en is zwanger en godzijdank heb ik een vaste baan en een loon wat uit 4 cijfers bestaat en dus geld voor postzegels en treinkaartjes en fatsoenlijke kadootjes (ipv een reep chocola als "proficiat, je bent een van mijn lievelings maar sorry, ik kan niet echt iets voor je kopen"), maar ik weet niet of ik volgende maand die baan nog heb en waar ik over twee maanden woon en wie de eerstvolgende is die ik kus en wat ik met Pasen ga doen of in de zomer of in de herfst als ik eigenlijk een fijne grote reis wil maken maar niet alleen.

's Ochtends blijf ik in bed liggen tot ik echt op moet staan omdat ik anders geen kleren aan kan doen en een boterham met vlokken eten en mijn tanden poetsen en snel deo en de trein halen. En mijn bed opmaken, dat doe ik godzijdank nog wel elke dag.

Dan wandel ik,
schrijf ik,
maak foto's van mijn voeten en bloemetjes die er op sommige plekken al zijn,
ontdek ik de wondere wereld van de Skype-smileys,
schrijf ik meer,
wandel ik weer terug naar het station
en terug naar huis
en terug naar de chaos.

Zo graag als ik eigenlijk thuis ben, zo graag ben ik nu weg. Ik snap het niet en ik wil het niet, maar het gaat maar door en door en door en ik FaceTime China (dat kan!) en elke ochtend staat er x bovenaan in mijn Whatsapp en ik verheug me op dingen, maar ik verheug me vooral op de dag dat ik mezelf gewoon weer leuk vind en niet slaap tot ik op móet en naar bed ga zodra ik thuis kom.