Hij en ik en misschien weer een klein beetje19.1.2015

Het is bijna half 3 's nachts, 's zaterdags heel laat of misschien eerder 's zondags heel vroeg. Ik ben op een feestje met kutmuziek en probeer leuk te zijn en mee te dansen, maar m'n zolen zijn zo plakkerig dat ik m'n voeten niet van de vloer krijg en ik vind het niet erg. Ik vind het vooral een heel mooi excuus om mijn jas te pakken en gewoon de nachtbus te halen. In m'n eentje, want de rest wil nog niet weg. Prima.

Ik wandel richting bus. Langs de weg, langs tientallen geparkeerde auto's, langs het metrostation en de bibliotheek, de glasbakken en de tramhalte waar ik ooit wachtte op de laatste tram die al weg bleek te zijn. Altijd weer ben ik verbaasd over hoe vredig en stil Oslo 's nachts is. Dat ik niet bang ben in het donker, helemaal niet bang.

20 minuten voor de bus komt sta ik op hem te wachten.
En voor de bus komt, komt hij.

'Hoi'.
- 'Hoi' en dat ik er leuk uitzie ook al ziet hij alleen m'n schoenen en panty en jas en sjaal waarvan hij vast nog wel weet dat het mijn lievelings is. Z'n haar is korter en z'n baard langer en z'n glimlach echter dan ik hem de laatste jaren heb gezien, dus een 'Jij ook' is meer dan op z'n plaats. Toen knuffelden we, eindelijk.

7 uur later ben ik thuis - veel later dan mijn vrienden die bleven dansen, blijkt later.

We namen dezelfde bus, maar ik stapte twee haltes later uit dan gepland. Ik zag zijn vrienden, die ooit ook mijn vrienden waren. Hij haalde water voor me omdat hij gewoon wist dat ik water wilde, ik versloeg hem voor het eerst met Mario Kart en kon niet stoppen met glimlachen omdat ik eindelijk weer naast een van mijn lievelingspersonen op de bank zat en hij ook glimlachte en ook niet wilde zoenen, maar het ook allemaal heel fijn vond. Toen de zon opkwam wandelden we door het park waar we een paar maanden terug nog schreeuwden, ik kreeg een knuffel en een 'Doei' en een paar minuten later een :)-smsje.

:)