Bergen, bubbels en brood met kaas en paprika en komkommer en tomaat 17.3.2015

Het is begin maart en ik word wakker van fluitende vogels en de zon die langzaam door het gehaakte gordijntje wat voor het raam naast mijn bed hangt naar binnen gluurt. Ik hoor geen tram en geen schreeuwende kindjes op het schoolplein, ik hoef geen froyo te verkopen en er zijn geen irritante huisgenoten in de buurt. Wel hoor ik geren en gelach in de gang boven de mijne, een skateboard wat van de ene naar de andere kamer rolt en spetters in een douche of twee, drie.

Bijna acht jaar geleden verhuisde ik naar Noorwegen. 17 was ik, net klaar met de middelbare school en niet op heel veel plekken geweest. Ik dacht veel te weten, maar dat viel eigenlijk wel mee. Op de boot van Hirtshals naar Bergen zag ik voor het eerste latte art in papa's cappuccino en toen we van Bergen naar Stavanger reden zag ik voor het eerst fjorden. Ik weet niet meer wat ik daar precies van vond, maar ik weet nog heel goed hoe moeilijk en fijn en fantastisch mijn 9 maanden in Noorwegen waren. Ik woonde in een bubbel met 97 andere leerlingen, allemaal van mijn leeftijd en allemaal bezig met dingen die ze het leukst vonden. Surfen, schrijven, fotograferen, huizen ontwerpen, muffins bakken, muziek maken. Toen we op 11 mei 2008 nog één keer met z'n allen ons schoollied zongen, ik iedereen nog even knuffelde en toen weer bij papa en mama in de auto stapte om dit keer naar Kristiansand te rijden en vanuit daar de boot naar Kiel te nemen en weer in Nederland te wonen en nooit meer zo fijn 9 maanden lang met allemaal leuke mensen waarmee ik niet per se zoveel gemeen had maar nu in elk geval één fantastisch ding, kon ik alleen maar huilen. Huilen van geluk, vooral.

Maar toen was het 2 maart 2015 en na drie uren bergen en sneeuw en fjorden vanuit de trein, stapte ik gewoon zo'n folkehøgskole-bubbel binnen. Heel bewust, van buitenaf, maar toch naar binnen.



De gangen zijn lang, elke deur beplakt met een tekening (of twee) die moet laten zien wie er woont en op ongeveer de helft hangen ook lintjes met uitspraken als "hunk van het jaar", "mooiste dialect van het jaar" en "pechvogel van het jaar". Er is veel hout, er staan veel planten, veel gitaren en skateboards en snowboards en ski's en schaatsen, iedereen heeft minstens drie paar jassen en nog veel meer mutsen en petten en de jongens lopen in korte broek omdat het echt heel warm is binnen.

Om kwart voor 8 wordt er ontbeten, om half 9 liggen de telefoons in een kastje buiten de deur waar dan de ochtendbijeenkomst plaatsvindt en de namen worden omgeroepen. Iedereen is er. Er wordt weer verzameld, iedereen lacht en kletst en luistert, om 11 uur is er lunch en dan pakt de helft backpacks in, met helm en stokken en tent eraan, zelf winddichte jacks aan en de meest fancy langlauflatten-én-ski's-én-snowboard-in-één in de hand. Klaar voor een paar dagen in de bergen, terwijl de andere helft dichter bij huis blijft en snowboardt en skiet en jogaat en muffins bakt. Om kwart over 3 is de helft weer terug en wordt er middag gegeten, om vervolgens te zingen en gitaar te spelen en nog meer te kletsen en te luisteren en te leren en om half 8 nog eens brood te eten.

Ik interview en maak foto's en observeer, en typ 's avonds in mijn bed tot midden in de nacht alles uit. Twee dagen lang draai ik mee in de bubbel. De eerste avond moet ik huilen van geluk; de bubbel bestaat nog, ook al is het niet de mijne. De tweede avond omdat ik zo blij ben dat folkehøgskole bestaat en dat wij als buitenlanders mee mogen doen, als we willen. En nu, telkens als ik (nog) meer tevreden raak over mijn reportage (!), ben ik blij en trots en altijd ook nog even traantjes weg aan het pinken. Omdat ik twee prachtmensen mocht volgen die serieus alles uit hun jaar halen, omdat folkehøgskole bestaat, omdat ik het zelf mee heb mogen maken en omdat ik er nog over mag schrijven ook. En omdat reportages maken het leukste is wat er is.

Vooral als het gaat over over mensen die dromen uit laten komen.